Pas op, anekdote! Om een kort verhaal lang te maken…
Toen het wandelknooppuntennetwerk in mijn gemeente toegevoegd moest worden, hadden wij met een vrijwilligersgroep een mooi plan gemaakt, alles verkend en overwogen, en tenslotte in een mooie netwerkkaart precies opgetekend wat waar moest gebeuren. Toen moest eerst de subsidie worden aangevraagd, door de gemeente, bij de provincie. Alles twintig keer gepresenteerd en uitgelegd, want eea werd domweg niet overgedragen, ze legden alleen telkens met de volgende persoon kontakt, die wij dan weer alles moesten uitleggen. Uiteindelijk werd de subsidie toegekend aan de gemeente, oftewel de provincie ging namens de gemeente de aanleg doen (de gemeente had inmiddels geen idee meer wat er speelde). Hoe doen ze dat? Aanbesteden, op basis van oppervlakte, aantal knooppunten en kilometers route. Uiteindelijk was er een aannnemer… en die kwam bij ons vragen wat-ie eigenlijk doen moest. Je zou zeggen, pak de tekening, plaats de paaltjes, schroef de schildjes en tussenin stickers plakken naar behoefte.
Maar zo werkt dat niet! De aannemer stuurde eerst allemaal mannetjes op pad om een bestek te maken. Die hadden een dummy, oftewel een kartonnen paaltje met een LastAirbender-pijl aan de voorkant, die zetten ze bij een beoogde drager of teplaatsenpaallokatie, dan namen ze voor een knooppunt 6-8 foto’s (4 kanten, en allemaal van veraf en dichtbij) en voor een pijltje 4 (heen, terug, veraf en dichtbij). Dat ging in een systeem, en daar werd dan ingezet aan welke kanten welke schildjes/nummers/pijltjes moesten komen. (dat ishadden wij dus allemaal al gedaan…) Dat ging nogmaals door de besluitvorming heen, en bij Aungs gratie mochten wij er ook naar kijken, gelukkig maar want we haalden er nog aardig wat vergissingen uit, vooral in de aansluitingen met al bestaande netwerken in de omgeving. Toen materialen tellen en bestellen, en toen pas ging de spade de grond in. En nog wisten ze fouten te maken - we deden achteraf nog een controleronde en het heeft nog maanden geduurd voordat het gebakkelei tussen de diverse partijen die elkaar de schuld gaven en wilden laten betalen, afgelopen was en alles op de weg ook aangepast was.
Contrast met hoe deze zelfde vrijwilligers een LAW aanleggen: Je fiets en loopt wat rond en bedenkt een globale route met wat leuke paadjes. Dan bestel je ruim stickers, en je gaat ze met zijn tweeen plakken: de een kijkt waar het goed zichtbaar en duidelijk is, en de ander poetst, knipt en plakt. Aan het eind van de route ben je klaar; dat is ca twee dagen voor een nieuwe dagetappe. Is je materiaal tussendoor op, bestel je wat bij. De doorlooptijd wordt dan langer maar de werktijd is praktisch hetzelfde.
Ieder jaar loop je de route na dus als er iets wat minder geslaagd of verdwenen is los je dat volgende keer wel weer op.
Wat een contrast he! Twee werelden… toch kan ik met weinig moeite een werkproces opstellen wat voor beide werelden werkt en waar ze ook van profiteren.
–
Einde anekdote
